vorige twee weken stonden naast bezoek van schoonouders in teken van de voorbereiding van (en recuperatie na) de beklimming van de Cotopaxi, vulkaan die met bijna 6000 meter hoogte een van dé uitdagingen vormt voor de trekkers/klimmers hier...
wat het eten betreft moesten we alles zelf meenemen, wat ons best beviel, maar wat wel wat extra werk met zich meebracht, we moesten ook voor de gids voorzien. een van de dingen waar ik het liefst aan terugdenk waren de stukjes gember (gewoon zo, afgebeten van een stuk verse gemberwortel) die ik op de cruciale momenten tot mij nam, en die mijn bloed heerlijk deden circuleren en mij rauwe energie-boostjes gaven telkens ik het stukje in mijn mond bewoog. pikant, verwarmend, super. de middag voor de beklimming quinoa-tabouli gegeten, van Juliano, ook met heel wat gember en look. 's avonds een koolsla met ajuinbrood. telkens met miso-soep als voorgerecht. in de namiddag hadden we wat oefeningen gedaan met de crampons in het ijs. best wel spannend, maar energetisch voelde ik me op en top. die avond proberen om 7 uur in bed te kruipen om 's nachts om 12 uur weer op te kunnen staan, om om 1 uur am de beklimming aan te vatten. was natuurlijk niet zo eenvoudig om in te slapen, met veel andere mensen in de chalet, de slaapzakken met kap en velcro-toestanden, in plaats van kussen een polar die maar niet de juiste vorm wou aannemen...
hoewel het weer heel wisselvallig was geweest tijdens de dag, het had zelfs wat gesneeuwd, merkte ik tijdens 1 van de nachtelijke wandelingen tussen bed en ijskoude buitentoiletten plots de sterrenhemel op, helemaal open. waw. en hij bleef open, zo bevestigde mij tom, die tijdens die paar uur rust ook geregeld uit de slaapzak sprong om zijn behoefte te gaan doen. dat was een goed teken! dat zei ook de gids, om middernacht, die indien mogelijk nog minder had geslapen dan wij omdat de cashew-mayonnaise van de koolsla op zijn maag had gelegen.
opstaan dus. ontbijt? we hadden een essenebroodje voorzien, dat schoonouders vers uit Belgische natuurwinkel hadden meegebracht. met honing. het gekiemde speltbroodje, op lage temperatuur gebakken, bleek echter... beschimmeld. de gids keek vol afschuw en riep uit "este no voy a comer!", terwijl ik nog probeerde de beschimmelde stukken eraf te krabben met een plastieken mes. het was inderdaad wat wansmakelijk en na enkele happen van het binnenste vh brood besloot ik toch maar om het te houden bij de "Fakorade", een variant op gatorade, rauw, helemaal natuurlijk, die Tom had klaargemaakt. samen met een paar dadels. die eerste momenten van de berg opklimmen, puur genieten! van het trage constante ritme, dat de ervaren gids aangaf, de warme pluimjas van mijn lieve vriendin Claudia die ik mocht lenen voor dit moment, de stilte, de sneeuw, de klare sterrenhemel... een nooit gezien spektakel. ik voelde mij er klaar voor. al wist ik niet hoe lang ik het zou volhouden en of ik de top uiteindelijk zou kunnen bereiken. ik besloot mij volledig te geven aan elk moment, elke afzonderlijke stap. en jawel hoor, uiteindelijk, na 6uur stappen, soms stijl omhoog, sarita op de top van de cotopaxi! wie had dat gedacht? bovendien een fantastisch uitzicht! alle andere bergen/vulkanen in de nabije en verre omgeving waren helder te zien en de opkomende zon maakte alles plots ongelooflijk surreëel. kreeg er tranen van in de ogen. het was net zoals ik mij had gevisualiseerd. van toen we het besluit hadden genomen het te proberen had ik een foto bij mijn werktafel gehangen met daarop de gapende krater van de Cotopaxi, die je enkel kan zien vanop de top. en of het gewerkt heeft! niet te doen. wat een mooi geschenk. "gracias cotopaxi!" riep de gids, en ik na hem, toen we de afdaling aanvatten.
http://www.youtube.com/profile?user=tomleenders#p/u/0/e92WOsLow3k
enfin, terug naar nu: ik rustig aan de werktafel, alles stil rond mij, enkel getik van de toetsen van de compu. volledig voldaan na een glas gazpacho, over van gisteren, en de magnificent chocomousse (jawel, weer van café gratitude). deze keer niet laten stijf worden in 6 verschillende glaasjes, maar in witte plastieken pot zo in de frigo. haha, een zoete herinnering aan de chocomousse momenten met mijn vader vroeger, die ook uit witte hoge plastieken pot kwam en die we samen rechtstreeks daaruit aten.
ik geef jullie het recept, het is niet te doen! eindelijk heb ik het juist denk ik met de maat van de Irish moss (ik heb maar een derde nodig van de maat als ik het poeder gebruik in plaats van de Irish moss in natuurlijke staat. vorige keer dat ik het had gemaakt had het te veel naar zeewier gesmaakt, terwijl nu de smaak van de ierse moss bijna volledig wegsmelt in de vanille en cacao.
Magnificente Chocolademousse
1/4 ounce Irish Moss poeder
(1/4 C water)
2 1/4 C amandelmelk
1/4 C dadelpasta
1/2 C agavenectar
1 1/2 ounce cacaopoeder
3 eetlepels vloeibare vanille (die maak je door 1 C water te blenden met drie vanillestokjes)
1/8 tl zout
> blend alles tot zacht en romig, en voeg dan toe:
1 1/2 el lecithine
6 el kokosboter
> blend totdat lecithine en kokosboter volledig opgegaan zijn. indien gewenst schenk uit in 6 glaasjes en zet voor paar uur in ijskast tot het stijf wordt. versier eventueel met amandelen, cacaonibs, bessen.
> blijft 3 dagen goed in frigo
een mooi citaat om mee te eindigen, uit het eveneens fantastische boek "sacred commerce - business as a path of awakening" van Matthew en Terces Engelhart - dat Tom mij en ik hem tegelijk zonder het van elkaar te weten als kado had gegeven op het einde van vorig jaar:
"...Labora est ora ...prayer does not necessarily consist only of a special time set aside and away from distractions, but in the realization that every moment is sacred, and every act of labor we perform is meaningful when done with a clear mind and intent, focussed wholly on the task at hand and consecrated to the beautiful mystery of the moment."
bless you!
