Al Forno

Hola hola,
Grappig, zo anoniem mijn blog te starten. Out there yet, but no one knows… yet. Vanavond eventjes break uit paar dagen straight raw food en 3 dagen Mexicaans raw: Al Forno, beste pizzeria in Quito, favoriet van Inti. Hij krijgt er een deegballetje waar hij van snoept terwijl hij er aan prutst op zijn bord en na lang overhalen bereid is het los te laten en te gaan in oven laten steken door de pizaiolas (die er eerst wat kaas en tomatensaus op spreiden). Voor mezelf ananassap besteld en een salade (mixed, zonder paddestoelen), en dan voor Intitje een pasta… die natuurlijk na mijn salade op mijn plek belandde en waar ik de helft met plezier van heb opgegeten en de andere helft aan Tom en Inti heb gevoerd. In de plaats kreeg ik dan klein stukje pizza van elk. Voelde me vrij goed achteraf, niet zwaar ofzo. Lekker licht, blij ook dat ik niet meer ervan had gegeten dan ik aanvankelijk had gewild. Of toch? Dacht dat ik het ook wel had aangekund enkel met de salade, maar eens ze mij de pasta voor mijn neus zetten… als ex pasta-junkie… Die kaas op de pizza, er toch niet meer zo fan van. Van pizza in't geheel niet echt meer. 't Frappeerde mij zo, ik zag het zo duidelijk, de absurditeit, van die Italiaanse arme-boeren schotel, hoe iedereen er zo intuimelt, of hoe zal ik het zeggen, hoe gek het is dat da zo populair is gewoon, alsof er - zoals voor Inti - niets lekkerder zou bestaan… Blij dat ik morgen weer even tijd heb om in onze keuken te duiken en /Dios mediante/ met rauwe chocolade aan de slag kan gaan (pralines!?) en de rest van de Mexicaanse uitdaging realiseren. Het was me een waar genoegen. Goeie avond.