tiramisu

het heerlijkste aan raw food is definitely het bereiden ervan... net met pannelikker binnenkant van blender afgelikt, om de restjes van de chocoladesaus van de tiramisu te kunnen proeven die morgen op het menu staat. smaakte verbluffend. echt de max, de op zich reeds fantastische ingrediënten (de cacao, de dadelpasta, cocosboter, agavenectar, amandelmelk...) te zien swirlen en onder elkaar mengen in de foodprocessor, respectievelijk blender tot ze synthetiseren tot iets ... hoe zou ik het noemen, hemels? het eten van raw food op zich is ook wel tof natuurlijk. voor zolang het duurt - hoeveel keren ik ook kauw op elke hap en probeer eer te doen aan het raw-food gezegde "drink your food, eat your juice", er komt steeds een eind aan het hoopje op mijn bord. Terwijl het bereiden van het eten, je begeeft je precies in verschillende dimensies tegelijk, enerzijds het heden natuurlijk, waarbij je totaal wordt opgeslorpt door de handelingen die een bepaald recept je vragen, en anderzijds het dromen over hoe het eruit zal zien, zal smaken, zal zijn als het klaar is, alles samen gecombineerd. Enfin, 't is maar een poging om iets zinvol neer te schrijven over het genot dat het me geeft om rauwe, veganistische gourmet-dingen te maken. Besef wel dat het iets minder evident is met kleine Inti erbij. Daarstraks wat in de war doordat er geen rauwe koekjes in huis waren - voor een lekker zoete en nutritieve snack na mijn fietstocht, en beseft dat er gewoon nog geen tijd is geweest om ze te maken, en nu zit de dehydrator vol met almond toast en buckweat pizzabodem.
Voor Inti daarnet nog wat gekookt, echt ;-) en het doet me toch iets, die kleine stukjes ui, courgette, tomaat en look in een pan werpen en dan zien hoe ze geleidelijk - onder invloed van de hitte - wak worden en hun nutriënten (enzymen!) verspelen. Waarschijnlijk zit het in mijn hoofd. Intitje was heel blij met zijn Griekse pasta en courgettesausje. Het was een goeie afwisseling, dachten we zo, van al het snoep dat ie vandaag binnen heeft gespeeld ('caramelos' van de buurjongetjes, een kerstbal vol individueel in aluminiumfolie verpakte miniballetjes "chocoladefantasie" en een lekstok van een mevrouw in het winkelcentrum…). Gelukkig at hij ook een flinke portie watermeloen toen we terugkwamen van en een paar wortels in de supermarkt. Samen met een pakje chips, het leek ons een eenvoudige oplossing om hem zo zonder teveel drama door de overvolle rij aan de kassa te loodsen… oops.
Tja, nu bijna een jaar moeder, nog veel te leren … zeker op het gebied van hoe raw food voor kids aantrekkelijk maken - extra moeilijkheid: Inti at al twee jaar gekookt voor hij bij die twee raw food freaks terechtkwam. Dus, als we Victoria Boutenko's stelling mogen geloven, dat gekookt eten verslavend is - wat ik graag geloof, omdat het ook allerlei leemten in mijn raw food avontuur verklaard - dan ja, is het eigenlijk al te laat, te moeilijk, om gekookt eten, waar hij zo dol op is, te gaan negeren. De transitie naar vegetarisch eten is echter totaal geen punt. Waarschijnlijk at hij ook niet zoveel vlees waar hij daarvoor woonde. Ik ben altijd heel blij als ik hem vol zin voor avontuur de tuin in zie trekken, en enthousiast "moras" hoor roepen (braambessen in't Spaans), of zoals vandaag, "papa Tom" te zien meesleuren naar de guava-boom, op dit moment vol met vruchten. De wormpjes, die er al eens in zitten, haalt hij er gewoon met zijn kleine vingertjes uit. Wild eten, de max. Eveneens volgens Boutenko is elk dieet dat geen wild groeiende gewassen bevat, nutritief gezien deficiënt. Omdat doorheen de eeuwen en vooral de laatste paar decennia nogal wat nutriënten verloren zijn gegaan, oa. anti-oxidanten, ten opzichte van dezelfde gewassen vroeger, door verarming van de bodem, maar ook, door productietechnieken en het proces van domesticatie van bepaalde gewassen. Wild groeiende vruchten of groenten zijn daarom warm aan te bevelen. In mijn geval, ik ben niet zo zot op zoete vruchten zoals guava (en zeker niet zo tuk op de wormpjes erin), en hou het bij een busseltje dandelion (diente de leon) of paardebloem zo nu en dan. Meestal verwerk ik die eerder bittere blaadjes in een salade. Of ik pluk ze zo, en knabbel er wat aan, als ik in de tuin ben.
Tom komt net fier zijn volle bokaal gepelde cacaobonen tonen. Dat belooft… voor verdere gezonde (vooral voor het brein, met zijn ongekend aantal neuroactiviteit bevorderende bestanddelen, waaronder magnesium en serotonine, die in de rauwe staat onaangetast blijven) 100% guilt free dessert-,snack-, en ontbijt- exploten!
Het is nu kerstavond. Tom had nog snel wat raviolis gemaakt, zodat we alle drie gezellig pasta konden eten. Morgen kerstdag, vieren we samen met de familie Marin, buurvrouw + 2 jong-volwassen kids. Idee is om samen te kokerellen. Thema is Italiaans (heimwee?) Zelf al veel voorbereid: het 'brood' voor de bruschettas, het deeg voor de pizza, twee derde van de tiramisu. Samen zullen we de verschillende pizza-toppings maken en misschien (als ik er zolang af kan blijven) de laatste hand leggen aan de tiramisu. Heel benieuwd.
Zo, aan iedereen een zalige kerst gewenst. Kerst. Herdenking van de geboorte van Jezus Christus… een van de life-food pioniers… cool!
Ciao a tutti!
Feliz navidad!